Magazine

Ik heb weinig echt goede reflecties gelezen op de pandemie, op hoe ze in ons leven ingrijpt. Al in de eerste maanden van de crisis verschenen er lange essays van de gebruikelijke theory stars. Ze schreven over lichamen, ziekte, over de dood die nu alom aanwezig is. Dat we moeten léren doodgaan. Ze schreven over het nieuwe normaal, over de grote verandering die ons te wachten staat. Over hoe we ons eindelijk zullen realiseren dat we allemaal aan elkaar verbonden zijn in één groot, breekbaar ecosysteem – we moeten wel! Er was de verwachting van een omwenteling, want dat is wat crisis belooft.

Lief kind, met je mini-handjes glijd je over mijn borst. Je kijkt me au sérieux aan met grote bruine ogen, terwijl je gulzig de melk naar binnen schrokt. Ik spiek naar buiten en zie dat het weer druilerig is, doe alsof het weer druilerig is – dan hebben we een reden om binnen te blijven. Het lied Banana Pancakes van Jack Johnson komt bij me op en ik doe de gordijnen dicht. Ik pak je kleine voetjes vast en vraag me af waar jij later zal staan als meisje, als vrouw. Wat de verwachtingen tegen die tijd zullen zijn. Zou je mee mogen doen met knikkeren op het schoolplein? Zal er ‘je bent zeker ongesteld ofzo’ tegen je gezegd worden? Zullen mannelijke collega’s je onderbreken om te verduidelijken wat je bedoelde?

Wat betekent onverwacht? Is het een boeket bloemen van toevalligheden? Of een zwerm bijen die maar steken? Onverwacht is een woord waarin veel magie en veel drama zit. Het kan de mens voor altijd veranderen. Elke trein van ieders leven rijdt buiten het spoor als voor heel even het onverwachte de conducteur is.