Het korte maar vruchtbare leven van B. Vervliet

‘Tijd is niet lineair maar zo voelt het wel. Dat komt omdat wij energie verbruiken. En het verbranden van energie gaat maar een kant op. Dat is wel lineair. Hoe langer je meedraait op deze planeet, hoe meer energie je verbrandt, met alle gevolgen van dien. Al die verbrande energie… tot wat heeft dat geleid? Tot meer chaos. Denk er maar eens over na, hoe meer tijd er verstrijkt, des te meer er is gebeurd, des te meer chaos aan feiten, objecten en entiteiten er ontstaan. En ook geluid. Er is steeds meer dat geluid maakt, of geluid dat nog natrilt. Straks is er zoveel herrie op aarde dat men permanent oordoppen in moet.’

— Charlie M. Riverhome, ‘Ruimte en tijd in het oneindige heelal’, 1922.

Buster Vervliet zat in de zon in de tuin van zijn moeder in IJmuiden. Het was zijn verjaardag, dertien jaar werd hij vandaag. Zijn moeder was dik en rookte, ook toen ze van hem in verwachting was, wat erin resulteerde dat Busters telomeerlengte kort was, heel kort. Ouder dan veertien zou hij met geen mogelijkheid kunnen worden.

Buster zat aan de picknicktafel en speelde met een van zijn vele cadeaus, een plastic cowboy van zo’n 8 cm groot. ‘PIEUW PIEUW PIEUW I KILL YOU.’ Het cowboytje sprong achter een limonade glas vandaan en schoot op een cupcake. Zijn moeder keek hem lieflijk aan. Eigenlijk was Buster wat oud om op een dergelijke manier te spelen met dergelijk speelgoed, maar ja sommige mensen zijn gewoon wat langzamer met opgroeien. Jammer voor Buster dat zijn voorlaatste jaar reeds inging.

‘PIEUW PIEUW PIEUW I’M GONNA KILL YOU YOU MOTHERFUCKA.’ De cowboy sprong in de cupcake, hij sprong zo hard als hij kon. De cowboy was een stamper geworden, de stamper die je normaliter gebruikt om de stamppot te stampen, maar nu was het een cupcake. Cupcake-puree. Het plastic mannetje zat helemaal onder de smurrie. Buster had hem in zijn vuist geklemd, bracht hem naar zijn mond en likte hem schoon. Nog steeds keek zijn moeder lieflijk naar hem. De visite keek weg, naar de kinderen die op de trampoline aan het springen waren.

‘Zonder gevaar voor overdrijving kan men zeggen dat Ik begeesterd ben door het idee van een eeuwigdurende beweging in een systeem van metafysische wisselwerking, waarbij een als het ware verlossende energiesprong vrijkomt.’

— Charlie M. Riverhome, ‘Ruimte en tijd in het oneindige heelal’, 1922.

Geloof het of niet maar vlak voordat Buster stierf aan een hartstilstand (hij sprong op een hete zomerdag het koude zeewater in en dat was het) bezwangerde hij een meisje van 15 jaar oud. Dit meisje heette Michelle Oudewater en kreeg op haar zestiende een kind genaamd Luxter Vervliet. Luxter zou de eerste ter wereld zijn die een perpetuum mobile zou maken: de Riverhome Effect Generator (REG), vernoemd naar de beroemde en obscure natuurkundige die ondanks alles steevast in ether bleef geloven. Volgens Riverhome heeft de ruimte-tijd geen eigenschappen zoals fysieke objecten, die door middel van energieverbranding zich door de ruimte-tijd bewegen en dus traceerbaar zijn. Ruimte-tijd dan wel ether is opgebouwd uit vrije energie. Deze energie gebruikte Luxter voor zijn uitvinding.

De Riverhome Effect Generator (REG) was een combinatie van een antizwaartekrachtvoertuig en vrije-energiegenerator. Een apparaat dat Luxter in het schuurtje van zijn grootmoeder in IJmuiden gemaakt had op 17-jarige leeftijd. De generator produceerde stoom met onverwacht hoge spanning en antizwaartekrachteffecten: eenmaal opgestart kon de generator uit zichzelf steeds sneller draaien, totdat hij losbrak van de aandrijfslang en met luid gepruttel opsteeg en uit het zicht verdween.