Eén van mijn favoriete wedervragen is: ‘Maar hoe oud denk je dat ik ben?’ De vraag van de ander die hieraan vooraf gaat, is eigenlijk heel onschuldig, en wordt vaak gesteld uit beleefdheid. Anderen willen weten hoe oud ik ben om op basis van mijn antwoord door te kunnen vragen: ‘Studeer je nog?’ ‘Woon je op jezelf?’ ‘Houd je van speciaal bier?’ Allemaal bedoeld om die verschrikkelijke alumni/netwerk/buurtborrel door te komen. Wanneer ze worden geconfronteerd met mijn wedervraag, zie je de pupillen vernauwen, en de druppeltjes zweet opwellen. Er is maar één goed antwoord en alle andere opties zijn ongemakkelijk.

Iemand te oud schatten wordt vaak gezien als een belediging. Alsof je ook had kunnen zeggen: ‘Geen idee, maar je ziet er wel uit als een op de grond gevallen pudding.’ Iemand te jong schatten is ook vervelend. Als de gespreksgenoot zelf nog relatief jong is (onder de twintig, red.) dan wil deze er juist ouder uitzien. Iemand te jong schatten kan ook vervelend zijn als deze persoon relatief oud is (boven de veertig, red.). Dan is het een manier om hen te bespotten, vaak gevolgd door een knipoog. Het klinkt leuk als iemand zegt: ‘Jij bent 24, toch?’ Maar als daarna het hele gezelschap moet lachen, dan weet je het zeker: ik ben een oude taart. Een oude, op de grond gevallen puddingtaart.

Toch stel ik altijd deze vraag. Ik kan me dat nu nog veroorloven, omdat mijn leeftijd zich in de sweet spot bevindt (tussen de twintig en de veertig, red.). Binnen die marge ben je niet jong, maar ook nog lang niet oud (en als je 39 oud vindt, dan ben je oftewel een 39-jarige met te veel zelfmedelijden, of een jongeling die nog iets meer respect moet krijgen voor de ouderen).

Daarnaast ben ik wel wat gewend. Ik ben één meter tachtig, en best wel zwaar, fors, dik, benaderbaar en gezellig. Hierdoor word ik al mijn héle leven te oud geschat. Toen ik net was geboren werd tegen mijn moeder gezegd: ‘Da’s geen baby, da’s een peuter!’ En ook later, toen ik op mijn vijftiende twee oppaskinderen had van tien en acht, was er een moeder die bij de balletles aan mij vroeg of zij mijn eigen kinderen waren. Ik moest haar even uitleggen dat ik geen tienermoeder, en al helemaal geen peutermoeder ben geweest. Door deze overschatting van mijn leeftijd ging ik me in groepen van leeftijdsgenoten ook ‘ouder’ gedragen. Ik voelde meer verantwoordelijkheid en volwassenheid. Dingen die ik nog lang niet wilde voelen.

Sinds mijn vorige verjaardag is er iets bijzonders gebeurd: mensen schatten me 24, precies mijn leeftijd. Ik ervaar voor het eerst hoe het is om behandeld te worden als mijn leeftijdsgenoten, en daardoor geen extra verantwoordelijkheid te voelen. Net op tijd, want op mijn 24e kan dat nog. Nog net. Daarom heb ik er alle hoop op gevestigd dat mijn geschatte leeftijd hier zal stagneren. Dat ik vanaf nu altijd 24 geschat zal worden. Zolang die schatting maar niet gevolgd wordt door een knipoog.

Gerelateerde artikelen