Lief kind, met je mini-handjes glijd je over mijn borst. Je kijkt me au sérieux aan met grote bruine ogen, terwijl je gulzig de melk naar binnen schrokt. Ik spiek naar buiten en zie dat het weer druilerig is, doe alsof het weer druilerig is – dan hebben we een reden om binnen te blijven. Het lied Banana Pancakes van Jack Johnson komt bij me op en ik doe de gordijnen dicht. Ik pak je kleine voetjes vast en vraag me af waar jij later zal staan als meisje, als vrouw. Wat de verwachtingen tegen die tijd zullen zijn. Zou je mee mogen doen met knikkeren op het schoolplein? Zal er ‘je bent zeker ongesteld ofzo’ tegen je gezegd worden? Zullen mannelijke collega’s je onderbreken om te verduidelijken wat je bedoelde?