Redden wat je raakt

we liggen naakt op het dekbed, raken elkaar
net niet, de ventilator die mijn moeder in de Action voor ons gehaald heeft
vormt ononderbroken ruis die onze nachten vol maakt
na het jarenlang te hebben ontlopen
zijn we samen ziek en verwarren
de koorts van ons lichaam met de hitte van de kamer

ik denk aan ijs om in slaap te vallen
aan zwarte golven die in het wit slaan
dan heel licht blauw worden
niet alleen wat donker is
ook heel licht blauw kan diep zijn

rechte lijn van onze ogen, we zien de vogels waarvoor
vallen en vliegen hetzelfde is

je stapt de rotsen op
wil de wind van je regenjas een zeil voelen maken
de banale angst van bijna
en het bevroren water van je huid

moeizaam wit
je ogen moe van hoe mooi het is

wanneer ik niet kan slapen denk ik aan mannen
die niet stopten 

tot alles ontdekt was

aan hoe de Zuidpool een troostprijs was
expedities naar de Polen langzaamaan
vervangen werden door expedities naar schepen
verloren in de Polen

hoe hun zolen aan hun schoenen plakten
hoe hun huid van hun gezichten smolt
na het eten van de lever
van zeehonden of niet-zeehonden

hoe de mensen die er woonden hadden gewaarschuwd
dat lever je gek maakt

ik zie mezelf op een slee
zie mezelf de honden eten
die me naar de Pool getrokken hebben
hun vlees weer aan de honden die overleefden geven

verschrikkelijke witte hitte
in elkaar stortende wolkenkrabbers
een groot lek

de zon gaat zes maanden lang niet onder

er is geen tijd
om te verliezen
er is 

een mug in de kamer
die niet boven het gezoem van de machine uitkomt
het is te warm om haar weg te slaan

je neemt één pijnstiller meer dan mag
we liggen naakt op het dekbed, raken elkaar
net niet

Dit gedicht werd voor het eerst voorgedragen in de aflevering ‘Eeuwig IJs’ (11 september 2024) van de podcast Redden wat je raakt, gemaakt door klimaatdichters Moya De Feyter en Pim Cornelussen.