Het (on)mogelijke meisjes-ik
De ontwikkeling van meisje naar jonge vrouw is vaak een ongemakkelijke metamorfose. Een lichaam dat eerder naar eigen believen sprong, rende en danste, blijkt nu ook object: iets waarnaar gekeken wordt. Een voorheen plat lichaam wordt voller en ronder. En met alles wat verschijnt, verdwijnt ook iets: de mogelijkheid om in je lichaam te huizen zonder dat je je tot een buitenwereld hoeft te verhouden. Wat betekent dit voor het meisjes-ik, haar identiteit en ontwikkeling, vraagt SPUI25 in Spe zich af?
Hoe beïnvloedt de reactie van de buitenwereld de manier waarop meisjes hun (seksuele) identiteit ontwikkelen? Mogen meisjes wel de realiteit betreden, of moeten ze in een beeld blijven leven, in een afgeleide van de werkelijkheid, een ideaal? Kunnen we spreken van een double bind als het aankomt op de maagdelijkheid-seksualiteit (een maagdelijke uitstraling windt op, lokt seksuele reacties uit, maar het vervolgens praktiseren van seks verwoest deze maagdelijkheid), en vinden we die ook in andere facetten van de meisjesontwikkeling? En wat is de invloed van de tijd waarin je opgroeit, als achttienjarige in de jaren vijftig (zoals de hoofdpersoon in Annie Ernaux’ Meisjesherinneringen) of als pubermeisje in de vroege 2000s? De redactie van SPUI25 in Spe verkent met gastsprekers de ontwikkeling van de (seksuele) identiteit van meisjes.
Over de sprekers
Niña Weijers is schrijver van de romans De consequenties (2014) en Kamers antikamers (2019, genomineerd voor de bng Bank Literatuurprijs). Haar debuut werd genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs 2015, en bekroond met de Anton Wachterprijs, de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs, de Opzij Literatuurprijs en de publieksprijs van de Gouden Boekenuil. Ze schrijft sinds 2014 voor De Groene Amsterdammer en is redacteur bij De Gids. Haar nieuwste boek Zelf doen is in maart 2022 verschenen.
Nadia de Vries is schrijver en cultuurwetenschapper. Onlangs verscheen haar debuutroman, De bakvis. Ze is de auteur van Kleinzeer (Uitgeverij Pluim, 2019) en twee Engelstalige dichtbundels, Dark Hour (2018) en I Failed to Swoon (2021), die beide bij de Britse uitgeverij Dostoyevsky Wannabe verschenen. In 2020 promoveerde ze aan de Universiteit van Amsterdam op een proefschrift over de online afbeelding van het dode mensenlichaam. In datzelfde jaar werd ze door NRC uitgeroepen tot een van de 10 Literaire Talenten van het nieuwe decennium en won ze de Basisprijs van de Prijs voor de Jonge Kunstkritiek.